Epilogue

Jutro ostatni egzamin w tej sesji. Nareszcie! Z dotychczasowych potyczek wyszedłem obronną ręką i nie chciałbym zepsuć tego bilansu, dlatego dzisiejsze popołudnie spędziłem (jak co dzień ostatnio) w książkach, notatkach, kserówkach. Z naciskiem na te dwie ostatnie. Ostatni egzamin to socjologia – przedmiot niezbyt przeze mnie lubiany, ale za to z sympatycznym wykładowcą, który znakomicie niweluje negatywne cechy kursu. Dzisiaj zaliczyłem hydrologię; nie jest to trudna nauka, ale wymaga znajomości szerokiego spektrum zagadnień, dużej liczby wzorów i zestawień, co czyni ją wymagającym „przeciwnikiem” egzaminacyjnym :)

Zaczytuję się ostatnio w powieściach Terry’ego Goodkinda z cyklu Miecz Prawdy. Mimo tego co napisałem już wcześniej nt. języka literackiego używanego przez wskazanego autora, cykl Sword of Truth można śmiało polecić zarówno tym mniej, jak i bardziej wymagającym miłośnikom fantasy. Szczególnie uwiodła mnie historia Richarda i Kahlan, jednych z głównych bohaterów. Kochają się, lecz (znowu to powiem: „cóż za oryginalny pomysł!”) nie mogą być razem. Nie rozdziela ich żadna kochanka/kochanek, zdrada z przeszłości, rodowa tajemnica, ukryte pokrewieństwo ani nieślubne dzieci. Tym, co ich rozdziela i łączy zarazem, jest… miłość. Miłość cudowna i mroczna jednocześnie, bowiem z jej potęgi zrodzona jest magiczna moc przyrodzona Kahlan. Moc ta sprawia, że osoba, którą dotknie, staje się jej sługą. Na zawsze. Dlatego Kahlan nie może cieszyć się bliskością Richarda. Ani on jej. Temat z pozoru banalny, ale jakoś nikt wcześniej na niego nie wpadł. Dlatego mi się spodobał.

Za kilka dni Walentynki. Od trzech lat spędzam je samotne, ale za każdym razem boli to coraz mniej. Rodzi się pytanie: czy to dobrze?

My insides all turn to ash, so slow
And blew away as I collapsed, so cold
A black wind took them away, from sight
And held the darkness over day, that night

And the clouds above move closer
Looking so dissatisfied
But the heartless wind kept blowing, blowing

I used to be my own protection, but not now
Cause my path has lost direction, somehow
A black wind took you away, from sight
And held the darkness over day, that night

And the clouds above move closer
Looking so dissatisfied
And the ground below grew colder
As they put you down inside
But the heartless wind kept blowing, blowing

So now you're gone
And I was wrong
I never knew what it was like
To be alone

On a Valentine's Day, On a Valentine's Day
On a Valentine's Day, On a Valentine's Day