Cieszę się, ponieważ z nogą jest już coraz lepiej. Wczoraj byłem na wizycie i wyznaczono mi zdjęcie szwów na dzień 3 października. Przy utrzymaniu obecnego tempa poprawy, będę w stanie chodzić w miarę płynnie do końca września, a na moje urodziny (za kilka tygodni) może nawet pobiegam? Mam tylko nadzieję, że w międzyczasie nie wynikną żadne komplikacje :) A do szkoły we wtorek lub w środę, jeśli tylko dam radę włożyć nogę z opatrunkiem w buta i utrzymam się na nogach wystarczająco długo. Szkoda mi jedynie wesela brata ciotecznego, które odbędzie się w najbliższą sobotę, a na którym niestety nie będę miał najmniejszych szans, aby zatańczyć z Martą :/ nawet choćbym sam sobie zdjąć szwy :>

Klon stojący po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko mojego domu, przebarwił się już na pomarańczowo. Dziwnie wygląda, w morzu zieleni otaczających go drzew innych gatunków. Ale jednocześnie przypomina, że lato dobiegło końca, trwa jesień, zaś z każdym kolejnym dniem nieuchronnie zbliżamy się do zimy. To zastanawiające: kiedy ma się wakacje i jest lato, narzeka się na upały i gorąco lub deszcz i niepogodę. Jesienią tęskni się za ciepłym latem ale jednocześnie myśli o pięknej, śnieżnej zimie. Zimą zaś, ma się dosyć krótkich dni, mrozu i śnieżyc, marzy się o nadejściu wiosny, świeżej zieleni rozwijających się roślin... Wiosną irytują nas częste zmiany pogody i powroty zimy, czekamy zatem do lata. A latem wszystko powtarza się... Jaki z tego wniosek? Nasza ulubiona pora roku to ta, która właśnie minęła albo która jeszcze nie nadeszła.

Naszym celem musi być wyzwolenie się... poprzez rozszerzenie kręgu współczucia na wszystkie żywe istoty i na cały cudowny świat natury.
Albert Einstein