Cytat na dziś:
”Żyj tak, byś był dumny ze swojego życia, albowiem warto jest żyć z satysfakcją dobrego wykorzystania danego nam czasu”
KCL

Ostatnie dni, jak zresztą i okres dużo wcześniejszy znów upłynęły mi pod znakiem ciężkiej i wyczerpującej pracy. Chwilami mam już ochotę rzucić wszystko i przez kilka nic nie robić, zupełnie nic... Ach, marzenie :) Ale po kolei:

W ostatnią niedzielę miałem półmetek. Pewnie dopiero jutro albo w sobotę będę miał chwilę czasu, żeby dokładniej opisać wszystko, co się wtedy wydarzyło, ale teraz ograniczę się jedynie do treściwego opisu. Impreza odbyła się w jednym z klubów studenckich na kampusie (nie podam nazwy, żeby nie robić kryptoreklamy, całkiem zresztą nieuzasadnionej). Powiem szczerze, że naprawdę bardzo nie lubię takich klubów, dyskotek ani okazji do zabawy. Dlaczego? O tym miałem już okazję przekonać się w niedzielę. Znając temperament i skłonność do wyskoków większości osób z mojej klasy podejrzewałem, że zabawa półmetkowa zamieni się po prostu w zwykła popijawę. Niestety miałem rację.

Umówiłem się z Martą, Kaśką i Mariuszem (Kaśka zaprosiła go na półmetek) nieopodal klubu, gdy dotarliśmy na miejsce okazało się, że jeszcze nikogo nie wpuszczają do środka. Więc odstaliśmy swoje pół godziny w zimnym i mokrym pomieszczeniu (na podłogę lała się woda z dziurawego dachu...), potem była mordęga z szatnią, która powinna być co najmniej cztery razy większa, by pomieścić wszystkie kurtki wszystkich imprezowiczów. A potem był chaos. Chaos w dosłownym tego słowa znaczeniu. Wszędzie pełno osób z mojej klasy i humana (organizowali imprezę razem z nami), połowa pali, połowa pije, a trzy czwarte są w stanie lekko wskazującym. Po krotki rekonesansie znaleźliśmy wolny stolik i rozsiedliśmy sie tam we czwórkę. Dostaliśmy pizzę wliczoną w cenę biletu, a gdy razem z Martą poszedłem zamówić colę, podali nam... piwo :/ nikomu cywilizowanemu nie przyszło do głowy, że nawet na takiej zabawie ktoś chyba jeszcze nie ma ochoty zalać się w trupa. Piwo powędrowało do Kaśki (która w międzyczasie na spółkę z Mariuszem wypiła już trzy), a ja podjąłem druga, tym razem skuteczną próbę zamówienia coli. Była całkiem dobra, ale cholernie zimna i niezbyt dobra na moje jeszcze wciąż chore po infekcji gardło. Na razie jednak mija już prawie tydzień od tego czasu i nie skarżę sie na żadne choróbsko więc mam nadzieję, że ostatecznie mi nie zaszkodziła. ;)

Gdzieś po jakichś dwóch godzinach wybraliśmy się z Martą, żeby potańczyć. Niestety w piwnicach, gdzie było miejsce do tańczenia, walał się tłum pijanych i/lub naćpanych ludzi, zaś muzyka wciskała bębenki w środek uszu; warto dodać, że to wcale nie była muzyka, gdyż ja nie uznaję techno ani hip hopu za muzykę. Podobnie Marta. Skierowaliśmy się zatem ku najwyższemu piętru, gdzie było organizowane karaoke (od biedy...). I co się okazało? Tam z kolei jest niewielki tłumek zdecydowanie nachlanych gości z mojej i drugiej klasy, którzy śpiewają beznadziejne piosenki z ekranu. Muzyka tez za głośna. Najlepiej było na parterze – docierały do nas dźwięki o takiej głośności, jakiej powinny, procent nietrzeźwych osób też był stosunkowo niewielki. Jaki więc problem? Tutaj nie ma miejsca do tańczenia. Zrezygnowaliśmy więc i postanowiliśmy spędzić przynajmniej część wieczoru na przyjemniej i miłej rozmowie.

W międzyczasie Kaśka i Mariusz zajmowali się sukcesywnie opróżnianiem kolejnych kufli piwa. Ponieważ jednak Mariusz miał mocniejszy łeb, a może Kaśka wypiła dużo więcej, już po bardzo krótkim czasie zauważyliśmy z Martą, że Kaśka zaczyna zachowywać się dziwnie. A po kilkudziesięciu minutach było definitywnie widać, że jest pijana. Kompletnie pijana. Opierała się o Mariusza albo wydzierała mu z reki kufel z piwem i trzymając go oburącz, wychylała w zadziwiającym tempie. Przyznam się szczerze, że byliśmy z Martą lekko zażenowani jej zachowaniem, gdyż naprawdę sadziliśmy, że zadowoli się symbolicznym kuflem albo nawet sokiem. Niestety... Dobrze chociaż, że Mariusz nie zachowywał się jak ostatni pijak.

Jak na warunki, bawiłem się jednak całkiem dobrze, ale tylko dlatego, że miałem u swojego boku Martę. Mogliśmy rozmawiać, śmiać się i obserwować wszystkich tych, dla których zabawa się już skończyła. Naprawdę ten czas nie był stracony tylko i wyłącznie dzięki jej obecności. Poza tym Marta też nie kryła się, że zdecydowała się przyjść na półmetek wyłącznie dlatego, że zaprosiłem ją. Gdyby nie to, z pewnością bawilibyśmy się jeszcze lepiej we dwójkę w jakimś bardziej normalnym i niewątpliwie atrakcyjniejszym miejscu. Nie mam jednak czego żałować – warto było przyjść choćby dla tych wszystkich chwil spędzonych razem z nią. A Kaśka? Okazało się, że zaprosiła Mariusza głównie po to, by wywrzeć wrażenie i wywołać zazdrość u Kuby (który mimo, że przyszedł sam, doskonale się bawił). Niestety nie udało się jej to, wobec czego dalej piła już tylko z rozpaczy, a to wszystko po to, by przed pierwszą rozpłakać się z upicia, wstydu i smutku. Naprawdę bardzo jej współczułem.

Niebawem pożegnałem się z Martą, gdyż był najwyższy czas do powrotu. Ona miała wracać niedługo potem razem ze swoim tatą, zaś Kaśka wracała ze swoim dużo później – gdy już była pijana z rozpaczy uznała, że najlepiej jest pójść w taniec z nowo poznanymi chłopakami (O tempora! O mores!), o czym dowiedziałem się z pewnego źródła dzień po imprezie. Reszta popiła sie na umór już niedługo po pierwszej, a sam widziałem dużo wcześniej, jak ochroniarz wyprosił kompletnie zalanego gościa z humana. I na tym mają polegać zabawy? Napić się, zwymiotować i nazajutrz leczyć kaca? Jeśli tak, to wcale nie żałuję, że nie bawiłem się w ten sposób. Jestem przekonany, że pod koniec imprezy ja i Marta byliśmy jednymi z naprawdę niewielu trzeźwych osób. A szkoda...

Dostałem od Marty zaproszenie na Sylwestra, z którego na pewno skorzystam, zaś już w tej chwili zaprosiłem ją na niewielką zabawę karnawałową, którą, jeżeli nic nie stanie na przeszkodzie, urządzę być może na początku stycznia przyszłego roku. Tak więc jak już wspominałem, nie dość, że półmetek nie był dla nas stracony, spędziliśmy miło czas i udowodnili, że naprawdę można bawić się dobrze, ale i z kulturą i zachowaniem godnym przedstawiciela rasy ludzkiej, nie zaś pospolitego zwierzęcia, którym kieruje tylko instynkt i wrodzone odruchy.

„Rzucę się w ogień, skoczę w przepaść, powstanę z popiołów. Ponieważ wiem, że Ty jesteś ze mną.”