Po prostu moje życie, moje pasje, moje namiętności... Jeśli ktoś chce, to zobaczy bloga niezaleznie od tego, co tutaj napiszę. A jeżeli ktoś nie ma ochoty wejść, to bez względu na to, co tutaj napiszę i tak mnie nie odwiedzi :)
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Wakacje mijają. I są to jedne z najszczęśliwszych wakacji w moim życiu ;) Po pierwsze, przeżyłem wspaniałe dwa tygodnie terenowych praktyk na studiach – przez kilkanaście dni poznawaliśmy uroki Niecki Nidziańskiej i otaczających ją wzniesień. Było masę geograficznej pracy, ale przede wszystkim, dużo, dużo przygody i dobrej zabawy połączonej z nauką. Jutro opiszę wszystko dokładniej ;)
Sesja w trakcie. Dużo pracy. Mało czasu a jeszcze mniej ochoty na pisanie na blogu.
Ostatnio czuję się wyjątkowo samotny. Choć wszędzie tak dużo ludzi, tak mało człowieka zarazem. Tak jak powiedział pewien filmowy bohater, „świat jest taki sam, tylko coraz w nim mniej”. Niestety muszę zgodzić się z tym stwierdzeniem. Coraz mniej jest w świecie rzeczy wartościowych, takich dla których warto żyć, cieszyć się i płakać. A co zostaje? Szarość, nijakość, banalność.
Osiem lat temu ktoś, kogo uważam za wielki autorytet powiedział mi: „Ludzie są głupi. Ludzie jako zbiorowość, jako grupa, są głupi. Mądre są tylko jednostki”. I z tym stwierdzeniem również się zgadzam. Problem w tym, że albo tych jednostek jest coraz mniej, albo tak skrzętnie ukrywają się przed światem, że nie sposób ich dostrzec.
Wczoraj spotkałem się z przyjacielem, którego nie widziałem prawie pół roku. Dobrze było znów porozmawiać, dowiedzieć się o nowych rzeczach, wątkach w życiu. A jednak spotkanie to miało nutę nostalgii, której nie potrafię wytłumaczyć inaczej, jak sentymentem za czasami starej gwardii, kiedy było nas więcej, spotykaliśmy się częściej i byliśmy bardziej szaleni niż teraz. W końcu minęło już prawie 8 lat od momentu, kiedy stworzyliśmy naszą grupę. A czas płynie nieubłaganie i nie zwraca uwagi na ludzi ani zdarzenia.
Mimo wszystko, wiele zmian jest dobrych, a wiele rzeczy nie zmieni się nigdy, ani na lepsze, ani na gorsze. W poniedziałek przyjaciółka powiedziała mi coś ważnego – jej słowa zapadły mi w pamięci: „Kocham Cię. Nigdy się nie zmieniaj! I tak będziesz miał wygrane życie”. Dla takich chwil warto żyć…
Dziś krótko, bo źle się czuję.
Powoli kończy się mój czas odpoczynku. Pojutrze wracam do aż zbyt dobrze znanego mi rytmu: cztery dni nauki, jeden podróży, dwa odpoczynku. Na szczęście wykorzystałem do maksimum możliwości, jakie dało mi 10 dni wolnego, zatem jestem teraz wypoczęty zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Potrzebowałem tego odpoczynku.
Wczoraj TVP wyemitowała ostatni odcinek pierwszego sezonu mojego ulubionego serialu – Legend of the Seeker. Znałem jego treść na długo przed emisją – podobnie jak większości innych odcinków (Internet to wspaniała rzecz :>). O wrażeniach napiszę niebawem.